“I wish you would think a little of the children sometimes,” she said, glancing at Teresa who sat lost in thought by the window, hearing what they 11said, and trying in vain to understand what the argument really meant. “Do you want to go to Millport, Dicky?” her father asked kindly. “I don’t know,” she said. “It is on the sea, isn’t it?” “It’s on shrimps,” he replied, “and docks—things that open and shut at you—and it is as black as night, and people walk about with bread under their arms. Well, good-bye, dear; your mother says we’re going, and she knows—she cares—God bless her.” He kissed Teresa affectionately, and left the room. And so, the course of time showed Messrs. Burridge’s pantechnicons casting the contents of Cyril’s happy little home into the ornate cinnamon jaws of a house that he said made him think somehow of the late Prince Albert. “The sort of thing he’d have built for the head gamekeeper, Sue,” he remarked after lunch on their first day there. “And the park is the very thing for ‘interments’; you could see them winding all the way from end to end. I hope it will come up to your expectations in the matter of wealthy consorts for the girls; or is that not part of the scheme?” “I don’t like joking about marriage, Cyril, you know that,” she replied, “it may mean so much to a girl.” She sighed. She had been very beautiful twenty years before, and would have been so still, but for the fact that years of quiet enjoyment of her own skill in getting what she wanted, and a conscious superiority over people who “worried about what couldn’t be helped” had obliterated the delicate lines of her face, and given to the fleeting dimple, 12which used to be the despair and delight of her lovers, the coarser appearance of a crease in a satin cushion. “It may mean something to her partner, too, if you come to that,” returned Cyril. “It will to Evangeline’s, I should think. I wouldn’t be in his shoes for something. She’s like you, Sue, in some ways; with all the naughty little point of the story left out. I never knew such a rough rider in the field of conversation. She’d never have been able to stuff me with the stories you did about the injury to your pure young mind when I kissed you. Lord! think of it!” Mrs. Fulton kept a dignified silence for a minute or two, and then sighed again, as if to waft away the possibility of looking at Nature’s beauties with a man who had been blind from birth. “How did you like the people you met to-day?” she asked. “Oh, some of them weren’t bad. Hatton will be here to breakfast. He’ll always be about the place, so I hope you’ll like him; he’s my A.D.C. And all their wives will be round soon, I suppose, to pay their respects. Hatton hasn’t got one I’m glad to say; though I daresay he’ll be as preoccupied with the subject as if he had. I wish I had gone into the Navy instead of the Army.” “Why?” she asked, though she knew that the drift of what he was going to say would be somehow unflattering to herself. “Because one’s subordinates have always got a neat woman in lodgings somewhere, and they just clear off in their spare time and keep themselves employed until one meets them again. Their wives 13don’t litter about the place and fight with each other.” “I don’t know how any woman can care to be a mere tool like that,” she replied. “It must make them so one-sided.” “Yes,” he said, “but think of the feelings of the happy man who can say, ‘This little side is all for me,’ and knows that she has no other to give to one who might like to have it. Why, it would make life a different thing. Where are the girls, by the way?” “I think they are arranging their rooms and showing the servants where to put things. They seem to be the most curious creatures that we have got; but it was so difficult to find well trained ones. They call me ‘Mrs. Fulton,’ and tell me what they have been accustomed to. I think I shall engage a housekeeper, Cyril. I do hate explaining, and these creatures want to argue about everything.” “Can’t the girls do it?” he asked. “Oh no; they have other things to do. Besides, Evangeline turns everything upside down. I had the greatest difficulty in getting the dining-room table put where I wanted it. Of course I want the dears to have everything as they like, but I do wish sometimes they would be a little more help.” “Oh, well, we managed all right in the old place.” “Yes, but then these servants won’t do nearly so much,” she complained, “and they have more to do as it is. I must say I think it is only right that we should consider them more than we used to do. It must be so dreadful to work all day. I am sure that new girl Strickland would be more satisfied and likely to stop if you kept your room tidier, Cyril.” 14Evangeline poked her head round the door. “Father,” she asked, “can I leave your books and have a lesson on the car from that magnificent Fitz-Augustus person of yours? He says he is going some messages for you, and he wouldn’t mind——” “Anything you like,” said her father, “so long as I don’t know anything about it; you can’t drive without a licence. Also, if you’ll make Dicky go for a walk with me. I must go into the town, and I must have some exercise, and I won’t walk alone.” “I don’t think we’ll do that business after all,” he said as he left the house with Teresa half an hour later. “It only means a small additional coolness to the heels of an unknown gentleman in an office. They’ll warm up again to-morrow, like a lodging house chop. You’ve never lived in lodgings have you?” “No, never.” “Well, never do. When I lived in lodgings and used to be a bit off colour in the morning I used to see ornaments about everywhere. I remember I once saw a china dog, with a basket of forget-me-nots in its mouth, on the Colonel’s table in the middle of his papers, and I’m hanged if I know to this day whether it was a real one or not. I could never make up my mind about it, though it gave me such a turn that I went round to the chemist and got something.” “What else,” asked Teresa. “That’s lovely.” “Oh, I don’t remember anything special; but they never clean the mustard pot in those places—that was another thing. They’ve no sense. And I never could find the matches. They’d be at the 15bottom of a vase with dried grass in it, or that kind of thing. I think this ought to take us down to the docks. Would you like to see them?” “Yes, awfully,” she agreed, and they walked some way in silence. “They are nicer houses down here if they weren’t so dirty, aren’t they?” she said presently, looking up at the windows as they passed along a street to which some bygone architect had bequeathed an indestructible dignity. Their restful proportions and large windows gave her a sudden sense of relief after the turrets and variegated excrescences, coloured bricks disposed in geometrical patterns, and twisted ironwork that adhered to the semi-detached quarter they had passed through. “Yes,” said her father. “I expect all the old turpitudes—pious founders and all that—lived down here. Our place was probably a marsh or a coal mine or something, till the influence of the Late Lamented overtook it. A man I met yesterday was talking about slaves. They were up to all sorts of games down at their warehouses. The negro still flourishes apparently,” he added, as a group of black men passed them and turned down a narrow street, where tousled women stood at their doors, and children screamed in the gutter. They crossed over a thoroughfare at which main streets intersected one another, and accommodation for sailors was advertised by mission rooms, clubs, public-houses, slop shops, and reiterated offers of beds. Blocks of shops, shipping bureaus and warehouses split up further on into single gigantic buildings, the offices of the state and of great trading companies, full as beehives, and glittering with prosperity; all 16the organism of a seaport in touch with continents. The sea air was fresh in their faces. “That’s good,” said Cyril. “We’ll go and hang about.” They went precariously down a sloping bridge, slippery with mud from the feet of a stream of hurrying workers intent on their home affairs which lay on the other side of the river, and stood by a line of iron chains that stretched indefinitely along the gently heaving planks of the stage to which the ferry boats were moored. A red sun hung above the chimneys on the opposite side in a slight fog that was creeping up the river, and, from mysterious shapes behind this veil, hooters, syrens and clanging bells answered one another in warnings to the capering atoms of whom the drowning of even one would affect, in some degree, the life of the city. “Do you know,” said Teresa presently, “that I haven’t seen a single person—what we used to call ‘person’—since we came out; nothing but the kind of people who make crowds.” “That’s because you don’t know them,” said Cyril. “I saw a millionaire get off the boat a minute ago, ‘walking quite unaffectedly,’ as the newspapers say.” “No, but the dressed people,” said Teresa, “you know what I mean. Where are they?” “My dear, how should I know?” he replied carelessly. “That’s what I tried to explain to your mother before we came; I thought it would put her off. But I shouldn’t be in the least surprised if she took up philanthropy.” “Do you mean that she’d go on committees?” Teresa asked awestruck. 17“She might quite well, and if I were the committee I should just tell her what I wanted done, and leave her to do it her own way. You’d find it would work out in the end.” “But those kind of people are generally so interfering,” said Teresa. “Mother is not.” “No, but she is a master of strategy,” said Cyril. “I used to read about Napoleon when we were taught strategy. Did you ever hear of his battles?” “You mean Waterloo?” she asked. “Yes, but that didn’t come off. His great success was before then. She may meet her Wellington on the playing fields of Millport for all you know. We shall see. Let’s go back to tea. Have a taxi?” “No, let’s go on the top of a tram,” said Teresa. “I want to have that rod thing arranged over my head. Did you see the conductor running round with a string and hooking the little wheel on at the back?” “Well, I don’t mind,” he conceded, “but the smell will knock you down.” “What smell?” asked Teresa. “Demos, a crowd,” he replied, as they made their slow progress between the jostling workers who still poured uninterruptedly across the bridge, “see also ‘Demosthenes’ and ‘demon’— and ‘demi-monde’,” he added reflectively, as a whiff of strong scent struck him from a girl with a sharp elbow. “What a fuss you make about smells and things,” she said. “They’re all life. They mean all sorts of things.” “Well, they don’t mean anything I want,” he grumbled. “I believe everybody in this damned 18place wears fish next the skin.” This was said with profound disgust as they took their places on a little seat at the top of the tram staircase, and other swarms of people with pale, serious faces and drab clothing pushed past his knees to the glass shelter beyond. The windows became fogged with human breath and clouds of cheap tobacco, and as the sun disappeared in the drifting fog from the river, the mud began to filter down once more on to the roofs, and to ooze up from under the stones of the pavement. The car swayed under its heavy load, with occasional grinding squeals, stopping every few hundred yards to take up new burdens in place of those who had reached their destination. Teresa watched the squalid forms and weary faces with a new-born ecstasy. Some veiled desire, a love for something unknown, which had led her in pursuit for as long as she could remember, had stopped and shown itself to her for a moment. Then it fled again from her reach.

Pencerenin yanında düşüncelere dalmış oturan Teresa'ya bakarak, "Keşke bazen biraz da çocukları düşünebilsen," dedi, söylediklerini işiterek ve boş yere tartışmanın gerçekte ne anlama geldiğini anlamaya çalışarak. "Millport'a gitmek ister misin Dicky?" babası nazikçe sordu. "Bilmiyorum," dedi. "Denizde, değil mi?" "Karideslerin üzerinde," diye yanıtladı, "ve rıhtımlar -size açılıp kapanan şeyler- ve gece kadar siyah ve insanlar kollarının altında ekmekle dolaşıyorlar. Peki hoşçakal canım; annen gideceğimizi söylüyor ve biliyor - umursuyor - Tanrı onu korusun." Teresa'yı sevgiyle öptü ve odadan çıktı. Ve böylece, zamanın akışı, Bay Burridge'in Cyril'in mutlu küçük evinin içeriğini bir evin süslü tarçın çenelerine dökmesinin, ona bir şekilde merhum Prens Albert'i düşündürdüğünü söylediğini gösterdi. Oradaki ilk gün öğle yemeğinden sonra, "Av bekçisi Sue için inşa edeceği türden bir şey," dedi. “Ve park, 'interments' için çok şey; uçtan uca sardıklarını görebiliyordunuz.Umarım kızlar için zengin eşler konusunda beklentilerinizi karşılar; yoksa bu planın bir parçası değil mi?” "Evlilik hakkında şaka yapmayı sevmiyorum Cyril, biliyorsun," diye yanıtladı, "bir kız için çok şey ifade edebilir." İçini çekti. Yirmi yıl önce çok güzeldi ve çok hareketsiz olabilirdi, ama istediğini elde etme konusundaki kendi becerisinin yıllarca sessizce zevk alması ve “nelerin olamayacağı konusunda endişelenen insanlara karşı bilinçli bir üstünlüğü” olmasaydı. yardım etti” yüzünün narin çizgilerini silmiş ve bir zamanlar aşıklarının umutsuzluğu ve sevinci olan uçup giden gamzeye, saten bir yastıktaki kırışıklığın daha kaba görünümünü vermişti. "Buna gelirsen, ortağı için de bir anlamı olabilir," diye karşılık verdi Cyril. "Evangeline'inkine değecek, sanırım. Bir şey için onun yerinde olmazdım. O senin gibi Sue, bazı yönlerden; hikayenin tüm yaramaz küçük noktası hariç tutuldu. Konuşma alanında bu kadar kaba bir binici tanımadım. Seni öptüğümde saf genç zihnine verdiğin yara hakkında yaptığın hikayelerle beni asla dolduramazdı. Kral! bir düşün!” Bayan.Fulton bir iki dakika onurlu bir sessizliği sürdürdü ve sonra doğuştan kör olan bir adamla Doğanın güzelliklerine bakma olasılığını ortadan kaldırmak istercesine tekrar iç çekti. “Bugün tanıştığın insanları nasıl sevdin?” diye sordu. "Ah, bazıları fena değildi. Hatton kahvaltı için burada olacak. Her zaman yeri hakkında olacak, bu yüzden onu seveceğinizi umuyorum; o benim A.D.C. Ve sanırım tüm eşleri saygılarını sunmak için yakında burada olacaklar. Hatton'da söylemekten memnun olduğum bir tane yok; Yine de, konuyla sanki meşgulmüş gibi meşgul olacağına cüret ediyorum. Keşke Ordu yerine Deniz Kuvvetlerine girseydim.” "Niye ya?" diye sordu, ama söyleyeceği şeyin sürüklenmesinin bir şekilde kendine iltifat etmeyeceğini biliyordu. "Çünkü birinin astlarının bir yerlerde her zaman temiz bir kadını vardır ve boş zamanlarında oradan ayrılırlar ve onlarla tekrar karşılaşana kadar işlerini sürdürürler. Karıları ortalığı boş yere gevezelik etmez ve birbirleriyle kavga etmezler.” "Herhangi bir kadının böyle basit bir alet olmayı nasıl umursadığını bilmiyorum," diye yanıtladı."Onları çok tek taraflı yapıyor olmalı." "Evet," dedi, "ama 'Bu küçük taraf benim için' diyebilen ve ona sahip olmak isteyebilecek birine verecek başka bir şeyi olmadığını bilen mutlu adamın duygularını düşünün. Neden, hayatı farklı bir şey yapacaktı. Bu arada kızlar nerede?" “Sanırım odalarını düzenliyorlar ve hizmetçilere eşyaları nereye koyacaklarını gösteriyorlar. Sahip olduğumuz en meraklı yaratıklar gibi görünüyorlar; ama iyi yetişmiş olanları bulmak çok zordu. Bana 'hanımefendi' diyorlar. Fulton' ve bana neye alıştıklarını söyle. Sanırım bir hizmetçi tutacağım Cyril. Açıklama yapmaktan nefret ediyorum ve bu yaratıklar her şey hakkında tartışmak istiyorlar.” "Kızlar yapamaz mı?" O sordu. "Oh hayır; onların yapacak başka işleri var. Ayrıca Evangeline her şeyi alt üst eder. Yemek masasını istediğim yere koymakta çok zorlandım. Tabii ki sevgililerin her şeyin istedikleri gibi olmasını istiyorum ama bazen biraz daha yardımcı olmalarını diliyorum.” "Ah, şey, eski yerde gayet iyi idare ettik." "Evet, ama o zaman bu hizmetçiler o kadar da fazla bir şey yapmayacaklar," diye şikayet etti, "ve zaten yapacakları daha çok şey var.Onları eskisinden daha fazla dikkate almamızın doğru olduğunu söylemeliyim. Bütün gün çalışmak çok korkunç olmalı. Odanı daha düzenli tutarsan, yeni Strickland kızının daha memnun olacağına eminim, Cyril." 14Evangeline kapıdan başını uzattı. "Baba," diye sordu, "kitaplarınızı bırakıp, o muhteşem Fitz-Augustus'unuzdan araba dersi alabilir miyim? Senin için bazı mesajlara gideceğini söylüyor ve aldırmaz--" "Ne istersen," dedi babası, "hiçbir şey bilmediğim sürece; ehliyetsiz araç kullanamazsınız. Ayrıca, Dicky'yi benimle yürüyüşe çıkarırsan. Kasabaya gitmeliyim ve biraz egzersiz yapmalıyım ve yalnız yürümem." Yarım saat sonra Teresa'yla birlikte evden çıkarken, "O işi yapacağımızı sanmıyorum," dedi. “Bu, bir ofiste bilinmeyen bir beyefendinin topuklarına sadece küçük bir ek serinlik anlamına gelir. Bir pansiyon pirzolası gibi yarın yeniden ısınacaklar. Hiç pansiyonda yaşamadın, değil mi?" "Hayır asla." "Pekala, asla yapma. Ben pansiyonlarda yaşarken ve sabahları biraz solgun olduğumda her yerde süs eşyaları görürdüm.Bir keresinde, Albay'ın masasında, gazetelerinin ortasında, ağzında bir sepet beni unutma ile bir porselen köpek gördüğümü hatırlıyorum ve gerçek olup olmadığını bu güne kadar bilsem asıldım. ya da değil. Bana öyle bir dönüş yaptı ki, kimyagerin yanına gittim ve bir şeyler aldım.” "Başka ne?" diye sordu Teresa. "Bu çok şirin." “Ah, özel bir şey hatırlamıyorum; ama o yerlerde hardal çömleğini asla temizlemezler - bu başka bir şeydi. Anlamları yok. Ve kibritleri asla bulamadım. İçinde kuru ot bulunan bir vazonun dibinde ya da buna benzer bir şeyde bulunurlardı. Bence bu bizi rıhtıma götürmeli. Onları görmek ister misin?” "Evet, fena halde," diye onayladı ve sessizce bir yol yürüdüler. "Bu kadar kirli olmasalardı, buradaki evler daha güzel, değil mi?" dedi şimdi, eski bir mimarın yıkılmaz bir saygınlık miras bıraktığı bir sokaktan geçerken pencerelere bakarak. Dinlendirici oranları ve büyük pencereleri, kuleler ve alacalı çıkıntılar, geometrik desenlerde düzenlenmiş renkli tuğlalar ve geçtikleri yarı bağımsız bölgeye yapışan bükülmüş demir işlerden sonra ona ani bir rahatlama hissi verdi."Evet," dedi babası. "Bütün eski ahlaksızlıkların -dindar kurucuların ve diğerlerinin- burada yaşadığını umuyorum. Geç Ağıtlar'ın etkisi onu ele geçirene kadar yerimiz muhtemelen bir bataklık ya da kömür madeni ya da başka bir şeydi. Dün tanıştığım bir adam kölelerden bahsediyordu. Depolarında her türlü oyunu oynuyorlardı. Görünüşe göre zenci hala gelişiyor," diye ekledi, bir grup siyah adam yanlarından geçip dar bir sokağa dönerken, karmakarışık kadınların kapılarında durduğu ve çocukların lağımda çığlık attığı. Ana caddelerin birbiriyle kesiştiği ve misyon odaları, kulüpler, meyhaneler, çöp dükkanları ve tekrarlanan yatak teklifleri tarafından denizciler için konaklama ilan edilen bir caddeden geçtiler. Dükkan blokları, nakliye büroları ve antrepolar, daha sonra tek dev binalara, devletin ve büyük ticaret şirketlerinin arı kovanları gibi dolu ve refahla parıldayan ofislerine bölündü; Kıtalarla temas halinde olan bir liman organizmasının tümü. Deniz havası yüzlerinde tazeydi. "Bu iyi," dedi Cyril."Gidip biraz takılacağız." Nehrin diğer tarafında uzanan iç işlerine dalmış aceleci bir işçi akımının ayaklarından çıkan çamurla kaygan, eğimli bir köprüden tehlikeli bir şekilde aşağı indiler ve hafifçe yükselen köprü boyunca süresiz olarak uzanan bir demir zincir hattının yanında durdular. vapurların demirlediği sahnenin kalasları. Nehrin yukarısına doğru ilerleyen hafif bir sisin içinde karşı taraftaki bacaların üzerinde kızıl bir güneş asılıydı ve bu perdenin arkasındaki gizemli şekillerden, boğulan atomlara uyarılar olarak, uğultular, sirenler ve çınlayan çanlar cevap verdi. bir tanesi bile şehrin hayatını bir dereceye kadar etkileyecektir. "Biliyor musun," dedi Teresa o anda, "çıktığımızdan beri tek bir kişi - eskiden 'kişi' dediğimiz kişi - görmedim; kalabalık yaratan insanlardan başka bir şey değil.” "Çünkü onları tanımıyorsun," dedi Cyril. "Bir dakika önce bir milyonerin tekneden indiğini gördüm, gazetelerin dediği gibi 'oldukça etkilenmeden yürüyor'. "Hayır, ama giyinmiş insanlar," dedi Teresa, "ne demek istediğimi biliyorsun. Neredeler?" "Canım, nereden bileyim?" umursamazca cevap verdi.“Gelmeden önce annene anlatmaya çalıştığım buydu; Onu vazgeçireceğini düşündüm. Ama hayırseverliğe başlarsa hiç şaşırmam.” "Komitelere katılacağını mı kastediyorsun?" Teresa hayretle sordu. 17“O gayet iyi olabilir ve ben komite olsaydım ona ne istediğimi söyler ve kendi bildiği gibi yapmasına izin verirdim. Sonunda işe yarayacağını göreceksin." Teresa, "Ama bu tür insanlar genellikle çok müdahalecidir," dedi. "Anne değil." Hayır, ama o bir strateji ustası, dedi Cyril. “Bize strateji öğretildiğinde Napolyon hakkında okurdum. Onun savaşlarını hiç duydun mu?” "Waterloo'yu mu kastediyorsun?" diye sordu. "Evet, ama bu olmadı. Onun büyük başarısı ondan önceydi. Bildiğiniz kadarıyla Wellington'uyla Millport'un oyun alanlarında buluşabilir. göreceğiz. Çaya dönelim. Taksin var mı?" Hayır, hadi bir tramvayın tepesine çıkalım, dedi Teresa. "Şu çubuk şeyini kafama yerleştirmek istiyorum.Kondüktörün bir iple etrafta koşuşturduğunu ve küçük tekerleği arkaya taktığını gördünüz mü? "Eh, umurumda değil," diye kabul etti, "ama koku seni yere serecek." "Ne kokusu?" diye sordu Teresa. "Demolar, bir kalabalık," diye yanıtladı, hala kesintisiz olarak köprüden akan itişip kakışan işçiler arasında yavaş ilerlerken, "ayrıca bkz. , keskin bir dirseği olan bir kızdan güçlü bir koku kokusu geldi. "Kokular ve şeyler hakkında ne kadar yaygara koparıyorsun," dedi. "Hepsi hayat. Her türlü şeyi kastediyorlar.” "Eh, benim istediğim bir şey ifade etmiyorlar," diye homurdandı. "Bu lanet olası 18 mekandaki herkesin derisinin altında balık giydiğine inanıyorum." Tramvay merdiveninin tepesindeki küçük bir koltukta yerlerini alırken ve solgun, ciddi yüzleri ve donuk giysili diğer insan sürüleri dizlerinin ötesindeki cam sığınağa doğru iterken bu derin bir tiksintiyle söylendi. Pencereler insan nefesi ve ucuz tütün bulutlarıyla buğulandı ve güneş nehirden sürüklenen sisin içinde kaybolurken, çamur bir kez daha çatılara süzülmeye ve kaldırım taşlarının altından sızmaya başladı. .Araba, ara sıra gıcırdama sesleri ile ağır yükü altında sallandı ve hedeflerine ulaşanların yerine yeni yükler almak için birkaç yüz metrede bir durdu. Teresa, yeni doğmuş bir coşkuyla sefil formları ve yorgun yüzleri izledi. Örtülü bir arzu, onu hatırlayabildiği sürece peşinden sürükleyen bilinmeyen bir şeye duyulan aşk durmuş ve bir an için ona kendini göstermişti. Sonra yine ulaşamayacağı yerden kaçtı.